Schizofrenia

"Ludzie zmieniają się wycofują lub oddalają od dotychczasowego życia.Ich zachowanie może wydawać się niezrozumiałe, dziwaczne dla osób, które ich nie znają ale bliskim niekiedy zmiana ta umyka.
Pojawia się nieokreślony lęk, dziwne przekonania i wypowiedzi. Innym razem wydaje się, że osoba rozmawia z kimś, prowadzi dialog mimo, że nikogo nie ma w pobliżu. Uwagę mogą zwracać okresy braku aktywności, zamyślenia, braku obecności, zastygnięcia.
Gdy wszystko to dzieje się nagle, gwałtownie a zmiana jest wyraźna zwykle nie ma wątpliwości, że należy zgłosić się po pomoc, gdy proces rozwija się powoli, o taką decyzję o wiele trudniej.
Diagnoza nie jest oczywista, myśl o schizofrenii wsparta informacjami z internetu pojawia się szybko i potrafi skutecznie zniechęcić tak pacjenta jak i rodzinę do tego by zgłosić się po pomoc. Odwlekanie tej decyzji działa na niekorzyść tak pacjenta jak i rodziny, bliskich czy opiekunów."

Kluczem do zdrowienia jest odpowiednia diagnoza
postawiona przez lekarza psychiatrę oraz terapia która pozwala  zmniejszyć lub całkowicie zlikwidować objawy szybko i skutecznie.

Diagnozujemy i zajmujemy się leczeniem:

• schizofrenii;
• zaburzenia schizoafektywnego
• zaburzenia schizotypowego
• zaburzenia  urojeniowego 
• ostrych i przemijających zaburzeń  psychotycznych
• psychoz ponarkotykowych lub w przebiegu chorób somatycznych

Objawy tych zaburzeń mogą występować z różną częstotliwością i intensywnością, w zależności od ich występowania oraz uciążliwości tworzony jest plan leczenia.

Warto wiedzieć.

Schizofrenia (psychoza schizofreniczna)

występuje u około 1% populacji. Ryzyko zachorowania nie zależy od płci, a większość zachorowań zaczyna się przed 30 rokiem życia (średnio – u mężczyzn nieco wcześniej niż u kobiet). Schizofrenia może mieć różny obraz, ale to co jest względnie stałe, to zmienione chorobowo i nieadekwatne postrzeganie, odbieranie, przeżywanie oraz ocena siebie i otaczającej rzeczywistości.
Wyróżniamy schizofrenię :

• paranoidalną (dominują urojenia i omamy),
• hebefreniczną (zdezorganizowana – myślenie, afekt i zachowania są dziwaczne, nieprzewidywalne i chaotyczne),
• katatoniczną (przeważają stany tzw. osłupienia lub pobudzenia katatonicznego – pacjent traci kontakt z otoczeniem, milczy i pozostaje w skrajnym bezruchu. Taki stan może nagle przechodzić w bardzo silne pobudzenie psychoruchowe),
• prostą (nie występują objawy wytwórcze, zaczyna się ona powoli, stopniowo narastającymi objawami negatywnymi z późniejszym załamaniem linii życiowej),
• rezydualną (dominują przewlekłe objawy o w miarę stabilnym i niewielkim nasileniu utrzymujące się przez dłuższy czas),
• niezróżnicowaną (brak przewagi którejś z grup objawów.)

Schizofrenia może rozpocząć się w sposób nagły i ostry (w ciągu kilku dni) lub stopniowy (w ciągu kilku miesięcy a nawet lat). W tym pierwszym przypadku dominują niezwykłe przeżycia wewnętrzne, często prowadzące do dziwacznych i niejednokrotnie gwałtownych zachowań. Mimo przykrości tych przeżyć i psychicznego cierpienia pacjenta, często jest on przeświadczony o ich „prawdziwości”, przez co może nie mieć potrzeby szukania pomocy lekarskiej. Niektóre objawy schizofrenii mogą wręcz prowadzić do unikania kontaktu z psychiatrą. Schizofrenia zaczynająca się stopniowo cechuje się głównie narastającym wycofaniem, podejrzliwością, zanikającą spontanicznością i nieadekwatnością zachowań oraz pogorszeniem funkcji intelektualnych. Ekspresja emocji staje się coraz słabsza i mniej adekwatna do okoliczności. Osoba taka unika kontaktu z innymi, staje się nieufna i ogranicza swoją aktywność. Czasem zaprzestając wychodzenia z domu. Dochodzi do narastającej utraty zainteresowań światem zewnętrznym i do koncentracji na wewnętrznych, chorobowych przeżyciach. Mogą się pojawić dziwaczne zachowania i wypowiedzi. Bliskim czasami trudno jest dostrzec te zmiany i uznać je za chorobowe. U części chorych dochodzi do wyraźniejszego „załamania linii życiowej”. Na przykład pod postacią nasilonych trudności w szkole, na uczelni lub w pracy. Pogorszeniu ulega funkcjonowanie społeczne  i/lub emocjonalne.

Do powstania schizofrenii przyczyniają się czynniki genetyczne, które wymagają  bodźca wyzwalającego tj. nadużycie substancji psychoaktywnych, silny stres, zatrucie toksynami, infekcje wirusowe. Badacze zgadzają się, że u osób chorych na schizofrenię zakłócona jest równowaga pomiędzy neurotransmiterami przekazującymi sygnały między neuronami. Zbyt wysoki poziom jednego z nich — dopaminy — powoduje nadmierną stymulację pewnych części mózgu, podczas gdy inne jego obszary nie są dostatecznie zaopatrywane w tę ważną substancję. Nadmierna stymulacja dopaminą w pewnych rejonach mózgu może powodować różnego rodzaju objawy pozytywne, a więc nawiązujące do zaburzeń poznawczych, w tym halucynacje i omamy. Tymczasem jej deficyt może objawiać się w innych rejonach mózgu poprzez objawy negatywne, czyli charakterystyczne dla schizofrenii wycofanie społeczne, anhedonię, utratę zainteresowania relacjami społecznymi.

Objawy schizofrenii to :

1. Urojenia - fałszywe sądy i przekonania pacjenta o istnieniu zjawisk lub rzeczy, dzianiu się wydarzeń, które nie istnieją w rzeczywistości lub istnieją, ale są przez pacjenta skrajnie fałszywie interpretowane. Pacjent jest przekonany o prawdziwości swoich myśli i przeżyć i nie da się go przekonać, że jest inaczej. Przeżycia te często mają niezwykły i dziwacznych charakter, a pacjent mocno wierzy w to co myśli. Urojenia ksobne to przekonania, że jest się obserwowanym lub, że jest się tematem rozmów (np. w trakcie audycji telewizyjnych lub radiowych).
   Urojenia prześladowcze obejmują przekonanie, że jest się śledzonym, podsłuchiwanym, często z poczuciem grożącej krzywdy.
   W przypadku urojeń odsłonięcia i oddziaływania pacjent jest przekonany, że na jego myśli wpływają inni ludzie lub rzeczy, przy czym ten wpływ ma charakter niezwykły; mogą pojawić się przekonania o nasyłaniu myśli innych osób, zabieraniu własnych myśli przez jakąś siłę z zewnątrz, a własne myśli stają się „odsłonięte” i znane innym
2. Omamy (halucynacje) to zaburzenie spostrzegania w zakresie wzroku, słuchu, smaku, węchu, dotyku. U chorego występują „realistyczne” doznania zmysłowe pomimo, że w otoczeniu nie ma bodźca, który mógłby je wywołać.   Omamy słuchowe polegają na tym, że pacjent słyszy różnego rodzaju głosy i dźwięki, które w rzeczywistości nie istnieją. Głosy te mogą „komentować” to co pacjent robi lub nakazywać mu wykonywanie różnych czynności. Szczególnie niebezpieczne są głosy nakazujące samobójstwo – mogą one popchnąć chorego do podjęcia takiej próby.                                                               Omamy mogą dodatkowo być interpretowane urojeniowo przez chorego, wzmacniając przez to system jego psychotycznych przekonań.                                                                                          Tym psychotycznym przekonaniom często towarzyszy lęk, z poczuciem zagrożenia zdrowia i życia.
3. Objawy negatywne to stopniowe wycofywanie się z dotychczasowej aktywności i relacji z ludźmi, aż do całkowitej utraty zainteresowań i wycofania społecznego. Zdarza się, że chorzy na schizofrenię unikają innych, nie chcą wychodzić z domu i stają się zobojętniali uczuciowo. Ich mimika i gesty może ulec ograniczeniu, co utrudnia komunikację. Narastające objawy negatywne mogą zaburzać lub wręcz uniemożliwiać realizację dotychczasowych planów i celów życiowych.
4. Zaburzenia poznawcze występujące w schizofrenii to m. in. pogorszenie koncentracji i uwagi oraz upośledzenie pamięci i inteligencji. Pacjent nie może się skupić na tym co robi, ma trudności z zaplanowaniem i organizacją dnia, odczuwa pogorszenie inteligencji i sprawności myślenia.
5. Zaburzenia afektu (nastroju) to m. in. smutek, żal, zmniejszenie radości życia, depresja. . Po ustąpieniu ostrych objawów schizofrenii może też rozwinąć się depresja popsychotyczna (czy poschizofreniczna), a w obrazie klinicznym dominują wówczas: smutek, zobojętnienie, zmniejszenie radości życia, aktywności życiowej oraz zainteresowań.
6. Objawy dezorganizacji psychicznej to na przykład zaburzenia myślenia i/lub zachowania pacjenta – stają się one niezrozumiałe i dziwaczne.

Schizofrenia wiąże się ze zwiększonym ryzykiem samobójstwa, które w tej grupie chorych sięga 10%, a występowanie myśli lub tendencji samobójczych jest bezwzględnym wskazaniem do konsultacji u psychiatry.

Celem leczenia, opartego głównie na lekach przeciwpsychotycznych jest uzyskanie remisji, optymalnie z powrotem pacjenta do normalnego życia. Terapia schizofrenii powinna być kompleksowa i systematyczna, ważne jest regularne przyjmowanie leków w porozumieniu z psychiatrą oraz psychoterapia (psychoterapia psychodynamiczna, poznawczo-behawioralna, rodzinna) Wiedza pacjenta i jego bliskich na temat choroby ułatwia współpracę i zwiększa szansę na prawidłowe i regularne leczenie. Nasz doświadczony zespół lekarzy psychiatrów, odpowiedzialnych za diagnostykę i leczenie w  CEREBRUM, jest do Państwa dyspozycji, aby pomóc i okazać wsparcie.